Wat een power!

Luz heeft niet veel tijd nodig gehad om erachter te komen dat er een hemel op aarde is: het BOS! We kenden het al van Fico, die vanaf het moment dat de auto een bekende route rijdt (we rijden dagelijks naar twee of drie verschillende plekken om te wandelen) zijn harige keeltje al blaffend opzet om zo te vertellen dat hij het heeeeel erg leuk vindt dat hij mee naar het bos mag. Eenmaal in het bos aangekomen sprint hij als een bruine streep uit de auto, duikt direct de struiken in en begint - zo op het oog - doelloos te rennen. En dat blijft ie doen zolang wij wandelen.

Lucius deed de eerste paar dagen nog rustig aan, bleef toen hij los mocht lekker bij ons in de buurt, liep netjes op de paden en om de plassen heen. Dat was al vrij snel over toen hij ontdekte dat wat Fico deed toch wel erg leuk was. Ondanks hun onderlinge strijd als het gaat om "wie is de stoerste" zijn het in de bossen dikke maatjes. Lucius rent hard achter Fico aan want die weet precies waar het leuk is.   

Inmiddels staat Lucius in de auto net zo hard te trillen van opwinding als Fico, als in het bos de autodeur opengaat. We houden hem daarom sinds een paar dagen de eerste 5 minuten aan de riem, om een beetje contact met hem te houden, want we wandelen per slot van rekening wel met elkaar. We zijn meer dan alleen maar de chauffeur, niet dan? Lucius snap er niets van, neemt soms tijdens het lopen een paar stappen achteruit om vervolgens met een aanloop te proberen of hij uit die riem kan ontsnappen. Als de grootste spanning er een beetje af is, dan moet hij eerst zitten (lukt alleen met hulp) en dan mag hij gaan. Indrukwekkend wat een power er dan van hem uitgaat, er blijven bij wijze van spreken alleen wat stofwolken achter.

Het luisteren gaat best redelijk. Hij houdt ons goed in de gaten, zoekt steeds oogcontact en wij proberen met het voor-roepen en influiten precies goed te timen zodat de kans het grootst is dat hij voldoende geprikkeld is om naar ons toe te komen. En dat gaat dus best goed. Helaas is hij niet zoals de flatcoats helemaal verzot op koekjes, dat vindt hij maar een waste of time. Want in die tijd had hij immers ook door het bos kunnen stuiven. Dus doen we zelf maar extra blij als hij netjes voor komt. 

Het leren zitten doen we met de clicker. Hij vindt dat nog erg moeilijk, maar de clicker in combinatie met Rodi-worst is wel een succes. Als hij het eenmaal doorheeft gaat de clicker waarschijnlijk weer de kast in. 

Al met al gaat het goed met hem, en merken we dat de band tussen hem en ons steeds beter wordt. Hij is makkelijk met de stem te corrigeren als het nodig is. As we speak ligt deze grote knuffelkont tussen ons in (op ons nieuwe bank die net vandaag is gebracht ...) z'n belevenissen van vandaag te verwerken. 't is een grote schat!